Herkese merhabalar..İyi şeyler olsun da,iyi yazayım isterdim ama maalesef.Ülke olarak,aile olarak sıkıntı çöktü üzerimize.Gitmiyor.Siyaset falan konuşmayacağım..Biraz yazacağım,anlarsınız zaten,esasında kolumu kaldırmaya halim yok.Tahmini 28 Temmuz'dan beri varolan sıkıntılarımın hepsinin üzerine ekstra üzgünüm.Çünkü dedem o zamandan beri kötü..Senin dedelerin vefat etmemiş miydi diyecek olursanız eğer,evet iki dedem de vefat etmiş ben çok küçükken.Ancak benim bir dedem daha var.Teyzemin eşi.Doğdum,kendimi bildim,o benim dedemdi.Hiçbir zaman,kimse aksini söylemedi.Dedem Temmuz'un sonundan,teyzemin doğum gününden beri kötü..Rahatsızlandı;yüksek ateş,halsizlik..İyileşir diye karşısına geçip şaklabanlıklar yaparken onun doğum günü akşamında soluğu acilde aldık..1Ağustos..O gece acilin önünde dedemin başka hastaneye sevk edileceği zamanı beklerken gözümden akan yaşları tutamadım.Tekerlekli sandalyeyle getirdiler ya,ilk an gidemedim yanına doğru.Annem,teyzem "ağlama" dedikçe benim bağırarak ağlayasım geldi.Nasıl ağlamayayım dedim içimden,nasıl sakin kalabilirim ki? Karşımda öyle çaresiz duran adam benim dedem! Baba yarım! Hatta üzerimde babamdan çok emeği olan insan! Benim babam yok.Yani varla yok arası.Küçüklüğümde beni sallayıp uyutan,denizde uzağa atıp o yaşta yüzmeyi öğreten,sırtına tırmandığım,kapı deliğinden her akşam gelişini beklediğim o gelince hemen üst kata fırladığım,gazete aldığım,birlikte yemek yediğim,bileğim kesildiği an beni kaptığı gibi doktora götüren,bayram sabahları ilk gördüğüm,vazifesiymiş gibi karnede bayramda harçlık aldığım ve daha nicesiyle tek bir adam var,o da dedem.Belki benim için dünyanın en iyi dedesi..O olmasa Ziya Gökalp'in Alageyik şiirinden tutun da,"bu yoğurdu sarımsaklasakta mı saklasak"a kadar öğrenemezdim ben.Çok başka bir şeymiş yokluk.Çocukken her akşam çıkardım üst kata dedemi görmeye.Zaman geçtikçe azalmaya başladı gidişlerim.Sevgimin azaldığından değil,sözde işte vakit darlığından.Ayıp bana!
Dedemi Salı günü en üst kattan abimler,dayım geldi taşıdı ambulansa.Bir hafta olacak,hastanede yatıyor.Üçtür canımın çok yandığını hissediyorum.İlki o acil kapısında,ikincisi onu aşağıya ambulansa taşıdıklarında,üçüncüsü ise hastane odasında kolundaki çift serumda.Canım benim,dağ gibi alışkınım ben ona.En azından benim gözümde en büyük dağ.Günde 8-10 ve daha fazlası serumu yiyipte bize hala gülümseyen..
Hastanedeler ya hani..Üst kat bana nasıl boş..Nasıl kötü.-Ve burada gözlerden yaşlar indi..-
Bu yazı burada kalsın,
Cümlelerim devrik,
Hislerim çok..
Sevgim anlatamayacağım kadar büyük.
Ama iyi olacak🙏🏼💗 biliyorum💗
Bir fotoğrafımızı ekleyeceğim.
Bir de şarkı.Tabiki Sezen'den..Sözleri duyarsanız anlayacaksınız.Bu şarkı bana dedemle anlamlı.
Sağlık olsun,gerisi hallolur!
